Elnézést kérni valakitől, olyan egyszerűnek tűnő gesztus (lenne)… Mégis gyakran hatalmas akaraterő kell hozzá. Vajon miért van ez így? Az egónkat hibáztathatjuk? Általa beismerjük, hogy tettünk valami nem helyénvalót? Alárendelt szerepbe kerülünk? Minél tovább várat magára a bocsánatkérés, annál nehezebb sort keríteni rá! Ezért érdemes mihamarabb megejteni, még ha nem is annyira könnyű.
Amikor egy baba érkezik egy pár életébe, az mindent megváltoztat. Az újdonsült szülők számára az élet hirtelen a pici körül forog, és a mindennapok dinamikája teljesen átalakul. A korábbi kettős helyét felváltja a hármas egység, ahol az alvás, a pihenés, és a közös idő mind ritka kincs lesz.
Még mielőtt bárki felhördülne picit, az esküvői szezon klasszikusan valóban a nyári időszakra jellemző. Ám egyre népszerűbbek az őszi esküvők is, talán nem is véletlenül! Vegyük végig, milyen érvek szólnak amellett, hogy az évnek ebben az időszakában mondjuk ki életünk legnagyobb IGEN-jét.
Te miért vagy hálás? Amikor hálát érzünk, olyan dolgokra koncentrálunk, amelyekért köszönetet mondhatunk, és ez pozitív energiával tölt el. Ez nem csupán kellemes érzés, jótékony hatása tudományosan is bizonyított, fizikai és lelki egészségünk szempontjából is. Érdemes minden nap gyakorolni, és megfigyelni milyen pozitív változásokat hoz az életünkbe.
Az intimitás a párkapcsolatok egyik legfontosabb pillére. Nem csak a fizikai közelségről szól, hanem a mély érzelmi kapcsolat megteremtéséről is, amely bizalmat, megértést és szeretetet erősít. Az intimitás révén a párok képesek mélyebb szinten kapcsolódni egymáshoz, ami elengedhetetlen a harmonikus és tartós kapcsolat fenntartásához.
A féltékenység egy pusztítóan kényelmetlen érzés, akárha hosszú ideig lábat dörzsölő, szoros cipőben kellene végigsziszegnünk egy végeláthatatlannak tűnő ösvényen. Ebben a lelkiállapotban a gyötrődés, kín, ingerlékenység, düh és harag állandó útitársakká válhatnak. Hogyan lehet megszabadulni ettől?
Odaadó, nagylelkű, segítőkész, lelkes, önzetlen. Esetleg magadra ismersz? Ezek az alapvetően értékes tulajdonságok egyúttal utat nyitnak ahhoz, hogy más emberek kihasználhatónak tekintsenek téged. Hogy miért fordulhat elő mindez? A kérdés jogos. A válasz pedig ekként hangozhat: mindössze azért, mert az ilyen becses jellemvonásokkal felvértezettek fejében meg sem fordul az, hogy mások esetleg érdekből vannak mellettük. A nagylelkűség számukra öröm és teljesen természetes megnyilvánulás. De vajon hol húzható meg a határ?
A „mi is tulajdonképpen a házasság?” kérdésre, a megközelítésektől függően, számos válaszlehetőséggel lehet szolgálni. Így például a következőkkel: a házasság egy szent szerződés, ami az egymásnak hűséget fogadó felek ígéretét pecsételi meg. Spirituális szempontból két lélek titokzatos egybeforrását jelölő szertartás. Jogi nézőpontból szemlélve egy vagyonjogi szerződésről beszélhetünk, aminek a lényege abban rejlik, hogy a házastársak vagyona közös a házassági életközösség tartamára. A család számára alapot képező együttműködés, amitől a legtöbben azt remélik, hogy érvényesül a „míg a halál el nem választ” kinyilatkoztatás.
Az, hogy egy pár tagjai hol alszanak az ágyban, többet elárulhat a kapcsolatukról, illetve a személyiségükről, mint gondolnánk. Az ágybeli pozíciók nemcsak kényelmi szempontokat tükröznek, hanem mélyebb érzelmi és pszichológiai vonatkozásai is lehetnek. Te az ágy melyik felén szeretsz aludni?
Abban a véleménydömpingben, ami manapság körülvesz minket, nem egyszerű eligazodni. Kinek a véleménye számít? Miért nem segít senki? Miért szól bele mindenki? Kinek higgyek? Kinek ne? És úgy általában: érdemes-e bárki véleményével is foglalkoznom, akár rombol, akár épít vele?
Az egyének kommunikációját erőteljesen meghatározza a kulturális környezetük, így az információcserének számos típusa létezik. Az is gyakran előfordul, hogy bár mindenkinek van egy „uralkodó” kommunikációs stílusa, bizonyos helyzetek és körülmények arra ösztönzik, hogy ideiglenesen egy, a megszokottól eltérő módon nyilvánuljon meg.
Egy hosszú párkapcsolatban a mindennapok rutinja könnyen elfeledtethetik velünk, milyen fontos, hogy folyamatosan figyeljünk egymásra és új impulzusokkal tartsuk ébren a kapcsolatot. A szerelem folyamatos frissítése nemcsak az unalom elkerülése miatt fontos, hanem azért is, hogy a kötelékünk erős és élénk maradjon.
Az egyedüllét fontossága egy párkapcsolatban gyakran alulértékelt, pedig alapvető szerepet játszik mindkét fél személyes boldogságában és a kapcsolat egészséges működésében. Az egyedül töltött idő lehetőséget ad az önreflexióra, a személyes érdeklődési körök felfedezésére és a saját érzelmek feldolgozására.
Az egykori kémikus és egyetemi tanár, Fabinyi Rudolf, az 1930-as évek elején úgy fogalmazott, hogy a hiedelmek egész tömege úgy üli meg a közvéleményt, akárcsak a lidércnyomás, melyek között kimagasló helyen szerepel az előítélet. Bár Fabinyi ekkor leginkább a pszichiátriai betegségekben érintettekkel szemben állított beskatulyázásokat helyezte előtérbe, elmondható, hogy ez számos területre kiterjeszthető. Milyen (ős)forrásból eredeztethető ez a nem tapasztalatokra, hanem feltételezésekre alapozott megállapítás? Vajon ledönthetőek ezek a vaskos sztereotípia-falak?
Bizonyos értelemben mindannyian rendelkezünk egy kisebb, esetenként nagyobbra nyúlt, láthatatlan tüskével, mellyel néha akarva, ám legtöbbször mégiscsak akaratlanul „megmérgezünk” másokat. Megbántjuk a szeretteinket, a barátainkat, a környezetünkben élő embereket. Egy meggondolatlanul elejtett szó, mely kígyóméregként fröccsen a másik emberre, egy figyelmetlenség, egy óvatlanul megtett lépés, vagy egy elsietett döntés mind toxikus eredményeket szülhet. De kik azok, akik a mérgezés külön csoportjába sorolhatók? Miről ismerhetjük fel ezeket a viselkedésformákat, illetve mivel gyógyíthatjuk meg a „méregbe borult” helyzeteket?
Minden ember vágyik arra, hogy szeretve legyen és maga is szerethessen. A szeretetnek pedig sokféle megmutatkozása lehet, melyek közül mi most egyet emelünk ki: a szerelmet. Erről a láthatatlan erőről, amelyről sokan ma is úgy vélekednek, hogy amennyiben igaz és tiszta, még a halálnál is erősebb. Kimondva vagy kimondatlanul még ma is él és virul a nagy ő keresésének izgalmas, személyre szabott, mégis a maga különleges módján, egyetemesnek mondható kalandvágya.
Vannak, akik fáradhatatlanul azon munkálkodnak, hogy minden nappal legalább egy kicsivel jobb emberré váljanak. Bruno Bettelheim a gyermeknevelés terén megkerülhetetlenné vált klasszikusában, Az elég jó szülő c. könyvében, azzal nyugtatja olvasóit, hogy a tökéletes szülői mibenlét hajszolása helyett járhatóbb útnak bizonyul az, ha elég jó szülőkké válunk. Ezzel párhuzamosan feltevődik a kérdés: vajon ugyanígy optimális törekvésnek tekinthetjük az „elég jó emberré” válást is? De mit jelent jó, illetve elég jó embernek lenni? Milyen tulajdonságokkal felvértezetten kell forgolódni a világban ahhoz, hogy valakiről ez a megtisztelő hír járhassa?
Néhány éve a New York Post egy olyan kutatás eredményeire hivatkozott, melyben a megkérdezettek zöme azt állította, hogy a megfelelő mennyiségű és minőségű énidő erősebbé formálja a párkapcsolatukat is. Ezért egyre sűrűbben bátorítják a partnerek egymást arra, hogy szánjanak időt a mítájmra (me-time), fektessenek nagyobb hangsúlyt az öngondoskodási rutinokra.
A szeretet iránti igényünk egyike a legalapvetőbb szükségleteinknek, mely már csecsemőkorban megmutatkozik. A legtöbb ember úgy vélekedik, hogy a szeretetérzés és annak megtapasztalása, hogy valaki törődik velünk, hogy valaki számára fontosak vagyunk, valójában a boldogság alapját képezi.
Erre az időszakra vágyakozva boldog nosztalgiával gondol vissza, aki már egy ideje kiegyensúlyozott, boldog párkapcsolatban, házasságban él. Mert van a nyári szerelmekben valami olyan megfoghatatlan, leírhatatlan, felemelő, amiért érdemes (volt) átélni, és akár még szenvedni is miatta. Hogy milyen is egy nyári szerelem? Néhányan megpróbálták megénekelni!